Tentoonstelling van mij vandaag
Deutsches Bergbau-Museum
Deutsches Bergbau-Museum Bochum
De torenhoge kronkeltoren, een snelle kabelbaan onder de grond, 1,2 kilometer lange stukken vol machines - dit kan alleen maar een voormalige mijn zijn! Maar dat is het niet. Of liever, het zijn vele mijnen tegelijk. Want hier, in 's werelds grootste mijnbouwmuseum en Leibniz Onderzoeksmuseum voor Georesources, draait alles om de mijnbouw op zich en de gevolgen ervan: in het Ruhrgebied, in Sauerland en Siegerland en elders ...
In feite bewegen de bezoekers zich slechts 20 meter onder het aardoppervlak. Wat daar tevoorschijn komt is in 1937 "opgedreven" volgens alle regels van de mijnbouwtechniek, maar het was vanaf het begin gepland als een showmijn voor bezoekers. Over een afstand van 1,2 kilometer brengt de ondergrondse mijn het dagelijkse werk van mijnwerkers in verschillende tijdperken tot leven. Dit is letterlijk bedoeld, want veel van de indrukwekkende machines zijn bedrijfsklaar en wachten gewoon om te worden gebruikt. En omdat niet alle mijnen hetzelfde zijn, maakt het museumcircuit onderscheid tussen kolenmijnen, die vooral in het Ruhrgebied gebruikelijk waren, en ijzerertsmijnen, die typisch waren voor het Siegerland.
Het idee om het Bochums Mijnbouwmuseum op te richten is nauw verbonden met de didactische verzameling "Mijnbouwgereedschap", die in 1868 door de Westfälische Berggewerkschaftskasse werd opgericht om jonge mijnwerkers een betere opleiding te geven. Er gingen echter meer dan 60 jaar voorbij voordat het museum op 1 april 1930 in het voormalige slachthuis van Bochum werd geopend. Het nieuwe gebouw, dat in 1941 werd voltooid door Fritz Schupp, die ook betrokken is bij de ontwerpen van Schacht XII van de steenkoolmijn van Zollverein, ondergaat in de naoorlogse periode verschillende uitbreidingen. Met de aansluiting van het Mijnarchief Bochum (tegenwoordig onderdeel van het Montanhistorisches Dokumentationszentrum) in 1969 ontwikkelt het museum zich tot een onderzoeksinstituut. De in 1973 gebouwde schachtbok, die een wijds panorama over het Ruhrgebied biedt, was oorspronkelijk afkomstig van de kolenmijn Germania in Dortmund-Marten. Sinds 1979 is het Duitse Mijnbouwmuseum Bochum een van de acht onderzoeksmusea van de Leibniz-Gemeinschaft, en in 2019 werd de volledig heringerichte permanente tentoonstelling met zijn vier themarondleidingen geopend.
Stalen Tijdreis Bestemmingen in de buurt
De "stalen tijdreizigers" Luise & Alfred: Deutsches Bergbau-Museum Bochum
Al:
Heb je ooit gehoord van "bergschool lessen", Luise? Of ken je alleen de crèche en de hazen school? ...
Moet je altijd shit zeggen over mijn mooie Sauerland thuisland? Je hebt helemaal niets te maken met de natuur!
Kolen en staal zijn mijn natuur! En ik weet er alles van!
Lu: ... van uw mijnbouw school lessen?
Al: Wel - hier in Bochum verzamelen we mijnbouwgerei en mijnwerkerskennis. Dat is onze hoofdstad. En dat moet voortdurend verhoogd worden.
Lu: Wat is het derde couplet van het lied van de mijnwerkers? Zijn mijnwerkers vrienden? "Wat is een stoommachine? Kan het weer verslaan? - Zoiets als dat?
Al: Je toont niet de nodige ernst! In ieder geval zullen zowel schoolklassen als wetenschappers worden bijgelicht over de ondergrondse wereld - u zult het zien!
Lu: ... en ik open ook een museum: "Zuid-Westfalen - startpunt van mijnbouw en industrie - rolmodel voor het Ruhrgebied!"
Plan je bezoek
Adres:
Am Bergbaumuseum 28
44791 Bochum
Tel. 0234/58770
service@bergbaumuseum.de
www.bergbaumuseum.de
Openingstijden::
Di - zo: 9.30 - 17.30 uur
Elke eerste donderdag: 9.30 - 20.30 uur
"Door het mooie Westfalen" (1929) + "Mijn vriend wordt mijnwerker" (1956)
Korte beschrijving (film zonder geluid)
Het eerste uittreksel toont een verschuiving. Mijnwerkers in een witte kamer waar kleren aan haken worden gehangen en met een ketting aan het plafond worden opgehangen. Mannen bij de kuilbank, kort voor ze de kooien ingaan. Twee mijnwerkers onder de grond met mijnhamers en een groep mijnwerkers die boter "karnen".
De tweede reeks toont verschillende werkstadia onder de grond in het midden van de jaren vijftig: een transportband met één ketting, een houwer met een mijnhamer, de (toen moderne) volledig gemechaniseerde ontginning met een snijmachine, de steun, d.w.z. de borging met een ijzeren kap, en een door een ketting getrokken snelle schaafmachine. De kolen komen via een lange rubberen band in de hijswagens terecht, die naar het "vulpunt" worden gebracht waar de wagens mechanisch in de hijskooi worden overgebracht.