Water

Geen Ruhrgebied zonder Ruhr. Dat is in meerdere opzichten waar! Kolen en staal, bijvoorbeeld: in het midden van de 20ste eeuw verbruikte de winning en verwerking van een ton steenkool nog 2,5 kubieke meter water, terwijl voor een ton ruwijzer tot 30 kubieke meter water nodig was. Het transport, bijvoorbeeld: tot de aanleg van de spoorweg werd 50 procent van de steenkool via de Ruhr verscheept. Het drinkwater, bijvoorbeeld: voor de watervoorziening van de uitdijende steden zijn een groot aantal waterleidingbedrijven en -torens verantwoordelijk. De keerzijde: ook afvalwater komt terecht in de Ruhr, die in droge jaren steeds meer in een riool verandert. De bouw van stuwdammen in het Sauerland, waarmee aan het eind van de 19de eeuw is begonnen, biedt een oplossing. In die tijd bevond het brongebied van de Ruhr zich midden in een periode van omwenteling. De overvloedige waterkracht, tot dan toe een onmisbare energiebron voor een bloeiend industrielandschap van ertsmijnen en kleine ijzerindustrie, is hopeloos inferieur aan de energiebronnen steenkool en cokes in het opkomende Ruhrgebied. Maar: hetzelfde water, opgeslagen in stuwdammen, verzekert de levensader van het Ruhrgebied door op betrouwbare wijze het peil van de Ruhr te regelen. Elektriciteitscentrales aan de voet van de stuwdammen blijven waterkracht gebruiken om hun turbines aan te drijven, terwijl stuwmeren zoals de Hengsteysee, de Harkortsee en de Baldeneysee de functie van rivierzuiveringsinstallaties krijgen en zo de waterkwaliteit van de Ruhr verbeteren. Al deze meren en stuwdammen zijn nu als plaatselijke recreatiegebieden een handelsmerk van het Sauerland.